Łowy

(Esensja nr 7(XXIX)/2003)

Ach, jak wspaniale jest żyć

z antałka wino pić,

przemierzać cały świat,

nie zważać na upływ lat,

zobaczyć miejsc tysiące,

w nich panny z emocji drżące…

– Czy możecie się zamknąć? – poprosił Romboid Łowca Potworów znękanym głosem.

Trzech bardów jadących na osiołkach spojrzało na siebie, kiwnęło głowami i jednocześnie nabrało tchu.

Jak wiatr niesie wieść

przez wzgórz pasm sześć,

z ust nowinę wyrywa,

imię tak znane wzywa,

oto przybywa!

Romboid Łowca Potworów,

on ocali naaaaaaaaas…

– Nie chodzi mi o to, żebyście śpiewali o mnie – przerwał im Romboid. – Chcę żebyście w ogóle przestali śpiewać.

Trzej bardowie spojrzeli na niego podejrzliwie.

– Dlaczego?

– Dlaczego?

– Dlaczego?

– Bo jedziemy przez las pełen nie wiadomo czego i wszyscy w promieniu kilku kilometrów wiedzą, że nadjeżdżamy.

– To co?

– No właśnie, to co?

– Co „to co?”?

– W lesie mogą być potwory – wyjaśnił cierpliwie Romboid. – Albo zbóje. Nie byłoby rozsądnie uprzedzać ich, że się zbliżamy. Mogą przygotować zasadzkę. Napadną na nas, może nawet już się szykują. Mogą mieć łuczników albo tresowane strzygi. W takiej okolicy wszystko jest możliwe.

– Jesteś Romboid Łowca Potworów.

– Potwory to dla ciebie mięta.

– Zbóje też.

– Mogliby zabić was znienacka, zanim ja zdążyłbym cokolwiek zrobić – nie ustępował Romboid.

– Rombi, no coś ty – Kałuża spojrzał na niego pobłażliwie.

– Każdy wie, że bardów się nie zabija – dodał Strumyk. – My sobie tylko patrzymy, nie bijemy się z nikim.

– Dajemy świadectwo wydarzeniom. W naszych pieśniach przetrwa historia – uzupełnił Bajoro.

Romboid pokiwał smętnie głową. Przeklinał chwilę, gdy poznał trzech bardów. Przeklinał tradycjonalistów, którzy uważali, że z każdego wydarzenia powinna powstać relacja w formie śpiewanej. Przeklinał siebie, bo przy całej wiedzy na temat potworów był całkowicie bezradny wobec uporu i poczucia misji braci Wodnistych. Pozostawało mu tylko prosić bogów, żeby jednak ktoś ich napadł i wyrżnął bardów. Oczywiście potem Romboid musiałby zabić jego, ale obiecywał, ze w uznaniu przedśmiertnych zasług zrobi to delikatnie. Wznosił oczy do nieba, ale na daremnie. Bogowie co prawda byli w pobliżu, ale akurat nie słuchali. Mieli ważniejsze rzeczy na głowie.

Między drzewami migała czerwona peleryna Czerwonego Kapturka. Drzewa szumiały, słoneczko świeciło, a zza pnia dębu wyskoczył bardzo zły wilk i szczerząc zęby zapytał:

– Dokąd idziesz, dziewczynko?

– Spadaj – warknął Czerwony Kapturek i prawym sierpowym zmiażdżył mu nos.

Wilk zrobił zeza, patrząc na harmonijkę, w którą zmienił się jego nos i płynnym ruchem upadł na ziemie, gdzie pozostał.

– Stop – wrzasnął zza krzaków chuderlawy człowieczek w czarnych rajtuzach i przekrzywionym czarnym placku na głowie. – To nie tak miało być! – w nerwowych podskokach, trzymając się za głowę, zbliżył się do Czerwonego Kapturka.

– Czego? – Czerwony Kapturek odwrócił się i spojrzał na niego w sposób wybitnie nieżyczliwy.

Człowieczek w czerni zdębiał. Spodziewał się spojrzeć w niewinną twarzyczkę blondwłosej, niebieskookiej podrzędnej aktoreczki i nie był przygotowany na to, co zobaczył. Przede wszystkim, o ile wiedział, ogień może płonąc w kominku, palenisku, na szczycie pochodni. Nie powinien płonąc wewnątrz czyichś oczu. Bardzo pięknych oczu, które jednak nie należały do zestawu pożądanych w tej sytuacji cech.

– Nie jesteś moim Czerwonym Kapturkiem – jęknął człowieczek w czerni.

– Nie da się ukryć – odparł niedoszły Czerwony Kapturek, odwrócił się i odszedł.

Za osłupiałym człowieczkiem w czerni podniósł się wilk z pyskiem zwiniętym w harmonijkę i zdjął sobie łeb.

– Ja może dobrze nie pamiętam – powiedział aktor, oglądając zniszczony element swojego kostiumu – ale tego chyba w tej bajce nie było.

Kilka drzew dalej blondwłosa, niebieskooka aktoreczka podskakiwała karnie, nucąc coś pod nosem. To była jej wielka szansa. Jakiś wielmoża, miłośnik sztuki i baśni, zdecydował się dać złoto na wystawienie przedstawienia w autentycznych realiach. Dzisiaj mieli pierwszą próbę poza teatrem i Czerwony Kapturek zaczął podejrzewać, że się zgubił. Poprzestał na podejrzeniach, bo zobaczył wilka. Nie był to prawdziwy wilk, taki, jak powinien być. Za bardzo przypominał człowieka, ale to już nie była sprawa Czerwonego Kapturka. Gorsze było to, że zupełnie nie zwracał na nią uwagi.

– La la la la LA!!!! – zanucił z naciskiem Czerwony Kapturek.

Wilk podniósł głowę i przyjrzał jej się z wyrazem zerowego zrozumienia na pysku. Czerwony Kapturek westchnął w myślach nad amatorszczyzną niektórych.

– Jestem Czerwony Kapturek – wyseplenił w miarę wyraźnie.

– Stokrotka – powiedział wilk.

Czerwony Kapturek rozejrzał się, ale wokół rosły tylko konwalie.

– Gdzie? – zapytał nieufnie.

– Ja jestem Stokrotka – przedstawił się wilk.

Czerwony Kapturek zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem ktoś nie zmienił scenariusza.

– Idę do domku mojej babci… – zawiesił znacząco głos.

– To miło – zgodził się wilk.

– Niosę jej obiadek – kontynuował desperacko Czerwony Kapturek.

– To bardzo miło – zauważył wilk.

– I tak sobie pomyślałam, ze może ja tu poczekam i pozrywam kwiatków, a ty szybko pobiegniesz do domku mojej babci…

Wilk podrapał się w nos.

– Powiedzieć jej, że się spóźnisz?

– No…Niezupełnie. Powiesz że jesteś mną, ona cię wpuści, a ty ją pożresz…

– Wykluczone – zaprotestował gorąco wilk. – Ja jestem wegetarianinem, chyba że masz wiejski gulasz.

– A potem podasz się za nią, jak ja przyjdę – ciągnął zdeterminowany Czerwony Kapturek – i pożresz mnie, a potem pójdziesz spać…

Wilk spojrzał na nią ze zgrozą.

– Wariatka, jak mamę kocham! Co się dzieje z tą dzisiejszą młodzieżą! – poderwał się i zwiał.

Romboid i trzej bardowie zatrzymali się na skraju wioski. Była nieduża, ale schludna i zadbana. Mieszkańcy wyglądali na spokojnych i nie przejawiali zbytniego zainteresowania przybyszami. Trzej bardowie wymienili spojrzenia, a potem wyszli na środek placu. Bajoro szarpnął strunami lutni.

Jak wiatr niesie wieść

przez wzgórz pasm sześć,

z ust nowinę wyrywa,

imię tak znane wzywa,

oto przybywa!

Romboid Łowca Potworów,

on ocali nas!

– Przybędzie i ocali naaaaaass! – dołączyli do niego bracia.

Przez dolin sznury, łańcuchy rzek,

gór mury i morza brzeg.

Kto żyw, kto czuje w swym sercu strach,

Nadchodzi Romboid on ocali was!

– Nadchodzi, by ocalić waaaaaass! – zawtórowali mu Kałuża i Strumyk.

Romboid zastanowił się, czy gdyby teraz zawrócił i popędził konia, to ci upiorni bracia dogoniliby go. Miał poważne obawy, że tak.

– Panie – jakiś staruszek pociągnął go za rękaw. – Wy jesteście ten Romboid, łowca stworów straszliwych?

Romboid pokiwał głową.

– My tu mamy potwora – powiedział konspiracyjnie staruszek. – Straszy od paru miesięcy i do lasu dziatwa boi się chodzić. Uradziliśmy, że może jakiegoś potworobója by zatrudnić, a wy nam tu spadacie jak z nieba!

– Jaki to potwór?

– A bo my to wiemy? Różne postacie przybiera.

– W dzień straszy czy w nocy?

– A jak mu się uwidzi.

– Pożarł już kogoś?

– Z miejscowych nie, ale podobnoż podróżnych kilku w lesie przepadło. Nasi się boją tam chodzić.

Romboid skinął głową.

– Zobaczymy, co to. Zaraz ruszam zbadać okolicę. Hej, bardowie – krzyknął na swoich uciążliwych towarzyszy. – Jedziecie ze mną? – obiecał sobie w myślach, że zanim bestię ukatrupi, podetknie jej pod nos przekąskę w postaci trzech pulchnych śpiewaków.

Bardowie poszeptali chwilę.

– Nie – zdecydowali. – Zaczekamy w gospodzie i pośpiewamy ludziom na pociechę.

– A co ze świadectwem zdarzeń? – zapytał kąśliwie Romboid.

– Opowiesz nam jak było – odparł Strumyk i wszyscy trzej podążyli zbadać bogactwo jadłospisu w miejscowej karczmie.

Romboid bez słowa zsiadł z konia, wziął broń i podążył w las.

– Tylko uważajcie panie, bo tam po lesie jakieś artysty się pętają!!! – zawołał za nim staruszek.

Uciekający niedoszły bardzo zły wilk wpadł na zirytowanego niedoszłego Czerwonego Kapturka, dojrzał czerwoną suknię i wrzasnął.

– Nie drzyj się, to ja – niedoszły Czerwony Kapturek zdjął kaptur. Pod kapturem znajdowała się piękna twarz otoczona czarnymi lokami. Na jej widok niedoszły bardzo zły wilk odetchnął z ulgą.

– Iskierka! Jak dobrze, że to ty. Myślałem, że ta wariatka mnie goni.

– Jaka wariatka? – zainteresowała się Iskierka.

– Masochistyczna psychopatka. Chciała, żebym ją zjadł. I jeszcze jej babcię.

– Wilkołaki robią takie rzeczy – zwróciła mu uwagę Iskierka.

– Ale ja jestem wegetarianinem!!! – zaznaczył Stokrotka po raz tysięczny. Odkąd pamiętał, uprzedzenia gatunkowe kładły się cieniem na jego życiu. Ludzie jakoś nie chcieli zrozumieć, że nie zje ani ich, ani ich krewnych, nawet jeśli mu zapłacą.

Iskierka rozejrzała się po lesie. To było bardzo złowrogie rozglądanie się i drzewa naprawdę żałowały, że nie mają nóg i nie mogą usunąć się z jej pola widzenia.

– Muszę znaleźć Amadeusza. Po lesie pętają się psychopatki i jacyś chuligani, a on sobie idzie, nie mówiąc gdzie.

Stokrotka powstrzymał się od zauważenia, że nawet gdyby Amadeusz chciał coś powiedzieć, to by nie mógł, bo natura nie wyposażyła smoków w struny głosowe.

– Ty uciekłaś z domu, jak tylko podrosłaś – zauważył nieśmiało. – On tylko poszedł sobie na spacerek.

– Ale ja – powiedziała zimno kobieta – to ja.

Stokrotka chcąc nie chcąc przyznał jej rację. Nikt nie mógłby bardziej być Iskierką, wiedźmą, matką nieznośnego smoka i narzeczoną starożytnego boga wojny, niż sama Iskierka.

– Niech no tylko go znajdę – warknęła wiedźma. – Albo jego nieodpowiedzialnego tatusia. Miał go pilnować!!! Czasami mam wrażenie, że on w ogóle nie nadaje się do opieki nad dziećmi – oddaliła się w bliżej niesprecyzowanym kierunku.

Wilkołak został w lesie sam i czym prędzej postarał się znaleźć sobie bezpieczne schronienie.

Tygrys, starożytny bóg wojny, tatuś Amadeusza i narzeczony wiedźmy, spoglądał właśnie w rozmarzeniu na armie rozbijające obozy. Siedział na zboczu, z którego rozciągał się widok na całą, obecnie licznie pokrytą żołnierzami, równinę.

– Nie ma niczego piękniejszego – stwierdził w zadumie.

– A Iskierka?

Starożytny bóg wojny obejrzał się na swojego ucznia, lat trzynaście. Zastanowił się.

– Fakt – przyznał. – Iskierka jest piękniejsza.

– Nie spodobałoby jej się, że zastanawiałeś się nad odpowiedzią – zauważył jego uczeń.

– Herbercie – warknął Tygrys. – Przyszedłeś tu oglądać przygotowania do bitwy czy dyskutować o moim związku? Nie wspominając o tym, ze na to drugie jesteś za mały.

– Przyszedłem oglądać bitwę – zgodził się Herbert. – Ale mieliśmy przypilnować Amadeusza.

– Nic mu się nie stanie, jeśli zostanie chwilę sam.

– Iskierce się to nie spodoba.

– Nie mogłem go przecież wziąć ze sobą! Ostatnim razem rozpędził całą armię! Zresztą przecież jestem bogiem! Wiem, co się z nim dzieje w tej chwili.

Herbert nic nie powiedział, tylko w bardzo wymowny sposób zapatrzył się w przestrzeń. Tygrys westchnął. Kochał Iskierkę do szaleństwa od momentu, kiedy nie pytając nikogo o zdanie po prostu weszła sobie do strzeżonej przez niego świątyni i zabrała amulet. Mniej więcej w tej samej chwili wkroczyła zwyczajnie w jego nieśmiertelne życie i, chociaż Tygrys często przeklinał tę chwilę, to nie wyobrażał sobie życia bez ciemnookiej wiedźmy, nawet jeśli życie z nią nie było sielanką. W tej chwili miał ponurą pewność, że pozostawienie pierworodnej adoptowanej latorośli w lesie nie spotka się z jej aprobatą. Dlatego pstryknął palcami i obaj z Herbertem znaleźli się przed wejściem do jaskini.

Iskierki ani Amadeusza nie było nigdzie widać, ale za to zza drzew wyszedł zestresowany Stokrotka.

– O, jesteście – odetchnął z ulgą. – Po lesie biegają jakieś psychopatki i Iskierka martwi się o Amadeusza.

Tygrys westchnął. Iskierka nigdy się nie martwiła. Najbliższym do martwienia się uczuciem, jakiego doznawała, była irytacja.

– Pogadam z nią. A ty się czymś zajmij. Idź na ryby, zagraj w szachy, bylebyś nie rzucał się w oczy – pstryknął palcami i znikł.

Herbert z wyrazem zadowolenia na twarzy wyciągnął zza kamieni wędkę. Stokrotka postanowił mu towarzyszyć. Zawsze we dwóch raźniej stawiać czoła psychopatkom czyhającym na niewinne wilkołaki.

W pięknych czarnych oczach Iskierki płomienie świeciły złowrogim blaskiem. Wiedźma posiadała wybitnie rozwinięty instynkt macierzyński, który domagał się teraz informacji o miejscu pobytu potomka. Świadomość, że potomek jest młodym, ładnie wyrośniętym smokiem, którego z całą pewnością nikt nie da rady skrzywdzić, została przez umysł zepchnięta na margines. Na tym samym marginesie znajdowała się opinia Iskierki o średnio odpowiedzialnych tatusiach, którzy nie słuchają co się do nich mówi, jednak nagłe pojawienie się Tygrysa wysunęło ją na pierwszy plan.

– Jest na polanie przy stawie, goni kijanki i jest szczęśliwy – powiedział, zanim Iskierka zdążyła otworzyć usta.

– Miałeś go pilnować.

– Ani przez chwilę nie przestałem – zapewnił ją Tygrys. – Przez cały czas go obserwowałem. Telepatycznie.

– Wolałabym osobiście – warknęła Iskierka. – Kontakt rodzica z dzieckiem…

– Jest niesamowicie ważny – wpadł jej w słowo Tygrys. – Ale nie możemy go ograniczać. On potrzebuje prywatności.

Iskierka spojrzała na niego spode łba. Tygrys pogratulował sobie w duchu zwycięskiej potyczki.

– Pewnie się ubrudził – mruknęła Iskierka.

– No, trochę – przyznał Tygrys.

– Trzeba go umyć – powiedziała spokojnie Iskierka.

– Mam go znaleźć?

– Nie, ja go znajdę. Ty – oparła palec o jego kolczugę – przygotujesz kąpiel. Postaraj się, kochanie – rzuciła słodkim głosem, odchodząc.

Słońce przebijało się przez gęste korony drzew i oświetlało poszycie lasu. Romboid przedzierał się przez nie już od godziny. Pomiędzy drzewami zaczęła przebłyskiwać kryształowo czysta rzeczka. Łowca dotarł w pobliże, ale pozostał w ukryciu.

Nad wodą siedział chłopiec z wędką, obok niego mężczyzna w brązowej szacie z kapturem nasuniętym na twarz.

– Po co właściwie łowisz ryby? – zapytał chłopca.

– Żeby je zjeść – wyjaśnił cierpliwie chłopiec.

– Masz pojęcie, ile one mają ości? – jęknął mężczyzna.

– Pewnie dużo.

– A wiesz, jak niebezpiecznie jest jeść coś, co ma tyle ości??? To samobójstwo!!! – wykrzyknął mężczyzna ze zgrozą. – Wybacz, Herbercie, ale w czymś takim nie będę brał udziału. Niech bogowie cię mają w opiece – zawahał się. – No, może lepiej niech nie mają – wstał i odszedł.

Chłopiec został sam ze swoją wędką. Romboid zastanowił się, czy nie zapytać go o potwora. Możliwe, ze chłopiec sam był świetnie zamaskowaną bestią. Nie takie rzeczy łowca już widział. Ale z pewnością nie widział takich kobiet jak ta, która energicznym krokiem wkroczyła na polanę. Była piękna w niezwykły, nieopisany sposób. Miała czarne włosy, czarne oczy i czerwoną suknię. Rozejrzała się zirytowana i podeszła do chłopca.

– Widziałeś Amadeusza?

Chłopiec pokręcił głową.

– Jak go zobaczysz, to powiedz mu, że kąpiel już czeka – miała odejść, ale zatrzymała się i spojrzała uważnie na wędkę. – Herbercie, co ty właściwie robisz?

– Łowię ryby – z tonu głosu można było wywnioskować, że chłopiec doskonale zdaje sobie sprawę, co pociągnie za sobą ta odpowiedź.

– Po co?

– Żeby je zjeść.

– Ryb nie łowi się po to, żeby je jeść. Idzie się na ryby, żeby trwać w izolacji. To typowy objaw nieprzystosowania społecznego.

Chłopiec przytaknął.

– Zastanów się nad sobą – rzuciła na odchodnym.

Romboid zastanowił się, kim mogła być. A potem wrócił do kwestii, czy powinien porozmawiać z chłopcem. Problem rozwiązał się sam, kiedy z krzaków wypadł na polanę mały smok. Był większy od wysokiego mężczyzny i podobny do kurczaka. Miał długie tyle łapy i króciutkie przednie, małe skrzydełka i długą szyję. Na szyi osadzona była głowa, a na głowie błękitne oczka i podobny do dzioba pysk. Wyglądał na sympatycznego. Przebiegł przez polanę i wyrwał chłopcu wędkę.

Romboid zawahał się. Kodeks zabraniał tykać smoków, ale bestię należało przepłoszyć i uratować chłopca. Sięgnął po leżący na trawie drąg.

W tym momencie ktoś zdzielił go w głowę czymś naprawdę ciężkim.

Kiedy otworzył oczy, zobaczył nad sobą kamienny sufit. Następnie zauważył porozwieszaną wszędzie broń, częściowo przez coś ponadgryzaną. A potem usłyszał głosy.

– Nie mam pojęcia, po co on go zabrał. Ten drań chciał zamierzyć się na Amadeusza! – to była kobieta, ta w czerwonej sukni.

– Biorąc pod uwagę, że miał przed sobą możliwość bycia zaaportowanym – tego głosu Romboid nie znał. Należał do mężczyzny. Prawdopodobnie dużego mężczyzny.

– To także twoje dziecko!!

– Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Jednak postaw się w jego sytuacji…

– Wystarczy, że stoję w swojej! Jego mi już nie potrzebna!

– Myślę, ze powinieneś stąd jak najszybciej iść – rozległ się tuż koło niego głos chłopca. – Jak skończą się kłócić i dalej będą w złych humorach, to mogą ci zrobić krzywdę.

– Skąd ja się tu w ogóle wziąłem?

– Humanitaryzm – wyjaśnił chłopiec. – Czytałem, że bohater powinien zachowywać się humanitarnie w stosunku do bezbronnych i słabszych. Jak Iskierka ci przyłożyła, to byłeś bezbronny i nieprzytomny. Zgodnie z zasadami bohatera należało ci pomóc. Bo ja chcę zostać bohaterem, ale Tygrys mówi, że humanitaryzm jest dla idiotów i mięczaków.

– Tygrys?

– Starożytny bóg wojny. Jestem jego uczniem.

– Aha – Romboid pokiwał głową. – Oczywiście, mogłem się domyślić. Chyba już pójdę. Wolałbym nie wchodzić mu w drogę – łowca nie bał się potworów, ale bał się wariatów.

– Już wszedłeś – oznajmił chłopiec. – Chciałeś rzucić się z drągiem na jego dziecko.

Romboid zatrzymał się.

– Tego smoka?

Herbert pokiwał głową.

– I tak byś mu nie zrobił krzywdy, bo on by cię zaaportował, ale podobno liczą się intencje. Myślę, że powinieneś wyjechać gdzieś daleko.

– Nie będzie łatwo. Zatrudniono mnie do usunięcia potwora z lasu.

– To nie Amadeusz straszy w lesie.

– Kto?

– Smok. To nie on. On tylko aportuje. W lesie straszy Syk.

– Jaki syk?

– Bożek szaleństwa wojennego – wyjaśnił chłopiec, odprowadzając go do wyjścia. – Ale teraz nie straszy, bo się zakochał.

– Aha.

– Więc chyba musisz wyjechać.

– Chyba tak. Dzięki za radę – Romboid oddalił się pośpiesznie.

Dotychczasowy zwiad nie był owocny. Potworów: jeden, ale mały i na oko niegroźny. Wariatów: troje. Mało prawdopodobnych pogłosek o potworach: jedna. Łowca ruszył w głąb lasu, wytężając wszystkie zmysły.

Na najbliższej polanie brzydki człowieczek klęczał przed jasnowłosą dziewczyną. „Klęczał” nie było słowem w pełni oddającym sytuację. Czołgał się, bił pokłony, podrywał się i padał do jej stóp, a ona cały czas patrzyła w przeciwną stronę.

– Serce moje, błagam cię!

– Nie – odparła stanowczo wybranka jego serca. – Z żadnymi upiorami i strzygami do czynienia mieć nie będę. Matuś by zemdlała, jakby się dowiedziała.

– To nie są żadne upiory – skamlał brzydal. – To jest moja rodzina. Trochę dziwaczna, ale nie aż taka straszna. Raptem paru bogów, wiedźma, wilkołak, smok i wścibski smarkacz. Mogło być gorzej. Oni są nawet znośni.

– Żadnych nadprzyrodzonych stworów oglądać sobie nie życzę.

– Mnie też nie?!?

– Iiii. Ty to co innego.

– Jakie to tam nadprzyrodzone – zaprotestował brzydal. – Trochę boskości jeszcze z nikogo nie zrobiło nadprzyrodzonej istoty!

– Żadnych niezwykłych żyjątek. To nie wypada. Ja powinnam wyjść za jakiegoś porządnego łowcę potworów, a nie za monstrum. – oznajmiła stanowczo. – Wracam do domu.

– Fiołka! – jęknął brzydal. – Proszę!!! Fiołka! – krzyknął za odchodzącą. – Ona mnie nie kocha!!! – jęknął w przestrzeń.

– Dramatyzujesz jak zwykle – na polanę wyszedł potężny brodacz z naręczem gałęzi. – Kocha cię, tylko trochę zgłupiała. Każdej się to czasem zdarza – rzucił gałęzie na środek polany. – Iskierka chce zrobić piknik, żeby rodzina się integrowała. Czas na kiełbaski!

Za nim na polanę weszli chłopiec i ten w brązowym kapturze, tylko że już bez kaptura. Pod kapturem był wilkołakiem. Obaj nieśli koce i koszyki z prowiantem. Ustawili je na polanie. Ostatnia na polanę weszła niezadowolona piękność w czerwonej sukni. Obok niej podskakiwał rozbawiony smok.

– Kochanie, bądź tak miła – odezwał się brodacz.

Kobieta klasnęła w dłonie i gałęzie zapłonęły. Wilkołak odsunął się od płomieni.

– Ognia się w lesie palić nie powinno – jęknął. – To niebezpieczne!

– Dla kogo? – zainteresował się brodaty.

Wilkołak tylko westchnął. Iskierka siadła pod drzewem, mrucząc pod nosem coś o niewinnych zwierzątkach i brutalności niektórych drani.

Romboid oddalił się pośpiesznie widząc, że smok zaczyna zerkać w jego stronę. Nie uszedł daleko, bo wpadł na trupę aktorów, którzy w końcu znaleźli się nawzajem i dyskutowali właśnie nad zmianami w historii o Czerwonym Kapturku.

– O bogowie, toż to Romboid Łowca Potworów!!! – aktor w kostiumie wilka otworzył szeroko oczy. – Słyszałem o nim, ale żeby tak go spotkać tak twarzą w twarz…

– Ach tak? – rozległ się z boku zimny głos furii w czerwonej sukni. Obok niej smok wystawiał zdobycz, machając intensywnie ogonem. W dłoni kobiety pojawiła się ognista kula. – Jakiś znany przestępca? Psychopata krzywdzący biedne dziatki? Element niezdolny do resocjalizacji?

– Ależ skąd!!! To jest Romboid, Wielki Łowca Potworów, obrońca biednych bezbronnych ludzi! – wykrzyknął reżyser, mnąc z przejęcia swoje artystyczne nakrycie głowy.

– Bezbronnych, ha! – furia zrezygnowała z kuli ognia i drwiąco złożyła ręce na piersi. – Bezbronni ludzie z kosami i widłami straszą i mordują biedne żyjątka z całą tą swoją niewinnością i bezbronnością w dłoniach. Chciałabym zobaczyć, jak ci „bezbronni” wyglądaliby po uzbrojeniu! – zatrzymała smoka, który chciał zabrać łowcy miecz. – Chodź misiaczku! Mamusia zrobi ci kiełbaskę pieczoną na ognisku – smok podbiegł i polizał ją po twarzy. – Wy też powinniście się stad wynosić – poleciła kategorycznie aktorom. – To niebezpiecznie zostawać w lesie z jakimś podłym złoczyńcą.

Odwróciła się i odeszła. Przez chwilę panowała cisza, a potem wybuchł gwar, przez który przebijał się piskliwy głos reżysera.

– Wynosić?! Nigdy! – wołał z zapałem, przyciskając swój kapelusz jedną ręką do piersi, a drugą unosząc dramatycznym ruchem w górę. – Pójdę z tobą, dzielny łowco, napisze sztukę o twoich czynach, ukazując w teatrze prawdziwe życie. Będę tym, który pokaże ludziom prawdziwe, krwawe oblicze świata! Wyrwę ich z klatek złudnych myśli o bezpieczeństwie, pokażę im realizm!!!!

Trupa zaczęła bić brawo. Romboid jęknął w duchu i zaczął się wycofywać i wyszedł z rozpędu na polanę. Spojrzało na niego sześć par oczu. Dwie wyrażały zainteresowanie mierne, jedna szalone, dwie żywiołową niechęć, a ostatnia, smocza, życzliwość i sympatię.

– Romboid Łowca Potworów – westchnął Herbert, który jak zwykle podsłuchiwał, co się dzieje w lesie.

Brzydal spojrzał na łowcę z nienawiścią.

– Romboid morderca naszych niewinnych współziomków, chciałaś powiedzieć – poprawiła zjadliwie furia.

– Iskierka, kochanie, ile razy mówiłaś, że ludzi nie ocenia się od pierwszego wejrzenia? – zapytał niewinnie brodacz.

– A to takie indywidua w ogóle się do ludzi zaliczają? – odparła Iskierka, zionąc jadem.

Smok zaczął merdać ogonem.

– To na pewno ten Romboid – Herbert mrugnął oczami, które zrobiły się podobne do talerzyków. – Ten, co pokonał klątwę skarabeusza i ocalił Psigród od monstrum!

– To wszystko wina zawyżonego poziomu adrenaliny – mruknął wilkołak, obracając kijek z marchewką nad ogniskiem.

– Mordercy i tyle – skwitowała Iskierka, przytrzymując smoka. – Amadeuszu, zabraniam ci zbliżać się do takich kreatur.

– Czemu? Może by go tak zaaportował… – mruknął brzydal.

– Cisza – zażądał brodaty. – Mniejsza o kwestie etyczne…

– Znalazł się ekspert od etyki i fair play – rzuciła w przestrzeń Iskierka.

– Pytanie jest jedno – ciągnął brodaty. – Czy zamierzasz polować na moje dziecko? Bo jak tak, to trzeba cię będzie unicestwić, jak nie, to idź gdzie chcesz.

– Wynajęto mnie do zabicia potwora, który zaczął straszyć w lesie – wyznał mężnie łowca.

– A, to nie Amadeusz – powiedział Herbert, tracąc nadzieję na rozrywkę. – My tu już jesteśmy od dawna i wszyscy się do nas przyzwyczaili.

– W takim razie żegnam – Romboid skłonił się i pośpiesznie odszedł.

Na polanie natychmiast wybuchła kłótnia. Dobiegały go jej odgłosy.

– On będzie wykańczał niewinne stworzonka!!! To barbarzyństwo!!! – wściekała się Iskierka.

– Kochanie, on w ten sposób zarabia na życie. Sama mówiłaś, że ludzie są za mało tolerancyjni dla bliźnich… – powiedział pobłażliwie brodaty.

– Taki bohater to jest wspaniały!! – westchnął Herbert.

– Wcale nie jest wspaniały – zaprzeczył gwałtownie brzydal. – To tylko odżywki magiczne, a robotę za niego odwalają wynajęte trolle, on sam to takie zero…

– Mogę pójść i zobaczyć, jak on zabija potwora? – dopytywał się chłopiec.

– Nie!!! To zniszczyło by twoją psychikę!!! – wrzasnęła Iskierka.

– Nie wiem, co będziecie piec na ognisku, bo Amadeusz zjadł wasze kiełbaski. Mogę wam dać marchewki jak chcecie…

Romboid zaczął brać głębokie wdechy. Robota Łowcy potworów była spokojna, przewidywalna i wymagała tylko precyzji i nie mdlenia na widok krwi. Nikt nie wspominał o odporności psychicznej i zadawaniu się z bandą wariatów.

Znękany i trochę rozstrojony nerwowo Romboid dotarł do wsi. Dodatkowo rozstroił go fakt, że od dłuższego czasu podążał za nim reżyser, kryjąc się nieudolnie w krzakach. Za reżyserem, również nieudolnie się kryjąc, podążała trupa aktorów, łącznie z Czerwonym Kapturkiem. Romboidowi z trudem udało się ich zgubić w gąszczu. Miał świadomość, że wcześniej czy później go dopadną. I ruszą za nim tak, jak bracia Wodniści. Pogrążony w ponurych rozmyślaniach prawie zderzył się ze swoim zleceniodawcą.

– Znalazłyś coś, łowco?

Romboid westchnął.

– Owszem, znalazłem smoka, wilkołaka i starożytnych bogów!

– A – starzec machnął lekceważąco ręką. – My wimy, że oni tam są. Nie ich my się obawiamy.

– Nie? – zapytał tępo Romboid.

– Oni są sympatycni. I jak trza, to pomogą.

– A – pokiwał głową Romboid.

– Ty, Rombi – rozległ się spod drzwi gospody głos Kałuży. – Masz konkurencję.

Romboid spojrzał na braci Wodnistych. Za nimi, w drzwiach karczmy ktoś stał. Od razu rozpoznał sylwetkę Króliczka Donabzziu. Trudno jej było nie rozpoznać. Króliczek Donabzziu była posiadaczką elementu ciała, który pojawiał się na miejscu jakiś kwadrans przed nią. W ogóle dziwne było to, że wskutek zachwiania równowagi nie przewracała się na nos. Zresztą nie dotarłaby nosem do podłoża. Powstrzymałby ją ten znaczący element budowy ciała, w który wpatrywali się bracia Wodniści. A strój, jaki nosiła na tym wszystkim, wystarczyłby do uszycia trzech i pół chusteczki do nosa.

Króliczek Donabzziu była łowcą potworów. Większość bestii dostawała na jej widok wytrzeszczu ze zdziwienia.

– Czyżbyś nie był w stanie schwytać jednej bestii? – odezwał się swoim cienkim głosikiem. – Ja, Króliczek Donabzziu, zrobię to za ciebie! – po czym ruszyła w las.

– Ale…

– I to ma być bohater – mijając go, Kałuża cmoknął z niezadowoleniem.

– Ja…

– Twoja strata – dorzucił Strumyk.

– Idziecie z nią?

– Musimy dawać świadectwo prawdzie – oznajmił z wyższością Bajoro.

Romboid pokręcił głową z rezygnacją i powlókł się za nimi.

Przy skraju lasu natknęli się na nieudolnie skradającą się trupę teatralną. Kryjąc się po krzakach i wydając dyskretne okrzyki, trupa zawróciła i podążyła w las.

Nieco dalej, przy ognisku, znad którego unosił się aromat pieczonych marchewek, w Iskierce coś pęczniało. Kiedy marchewki były już gotowe, przestało pęcznieć i stwardniało na granit. W następstwie tego Iskierka wstała i stanowczym krokiem poszła w las.

Stokrotka znieruchomiał z marchewką w pysku.

– Błghmpffhhmfpi? – zapytał.

– Znaleźć tego potwora i ocalić go od losu gorszego niż śmierć – odpowiedział Tygrys.

– Bhfffghh?

– Od śmierci z rąk podłego łowcy – wyjaśnił Tygrys.

– Ghhffpph!!!

– Po co? Iskierka doskonale sama da sobie radę. A nam wystygną marchewki.

– Hpff!

– Ryzyko zawodowe. Zresztą, ona mu nie zrobi krzywdy. Najwyżej go zresocjalizuje.

Stokrotka przełknął marchewkę i pobiegł za Iskierką.

– Mogę? – zapytał Herbert.

– Idź – zezwolił Tygrys. – Ty nie – złapał Amadeusza za ogon. – Kąpiel czeka. Ale najpierw marcheweczka. Samo zdrowie. Za mamusię, za tatusia, za Herberta, za wujka Syka, za wujka wilkołaka…

Rozmyślania Fiołki nad wżenieniem się w rodzinę średnio przeciętną zostały zakłócone przez Króliczka Donabzziu i jej element ciała. Zanim Króliczek zdążyła wygłosić typową przemowę bohatera, zaczynającą się od „nie lękaj się, dzieweczko” i trwającą pełny kwadrans, spomiędzy drzew wypadł Syk, dzierżąc w wyciągniętej ręce potężną wiechę leśnego kwiecia. Na widok Króliczka i jego elementu zarówno wiecha, jak i szczęka upadły mu na ziemię, a słowa ugrzęzły w gardle.

Fiołka błyskawicznie zdecydowała, co myśli o średnio przeciętnej rodzinie, rzuciła Króliczkowi nienawistne spojrzenie i pobiegła szukać Iskierki.

Odrobinę zdezorientowana chimera siedziała przed swoją norą niczym grzeczny piesek. Pierwszy raz jej się zdarzyło, że istota ludzka na jej widok nie rzuciła się do ucieczki, tylko ujęła się pod boki i zaczęła mieć pretensje.

– Co ty sobie w ogóle myślisz?! – warczała Iskierka. – Jak w takich warunkach gatunki mają żyć w pokoju i harmonii?! Jak się sprowadzasz, to idziesz się grzecznie przedstawić i obiecujesz, że będziesz dobrym i uczynnym sąsiadem! Jasne? Przedstawić się mieszkańcom wioski, ale już! – wskazała stanowczo kierunek.

– „Zjeść” – zaprotestowała nieśmiało chimera.

– Nieelegancko jest zjadać sąsiadów – oznajmiła stanowczo Iskierka.

– „Głodować?” – przestraszyła się chimera.

– Nie, skąd – zreflektowała się wiedźma. – Dogadasz się jakoś z nimi. Będziesz bronić wioski albo coś.

Chimera zastanowiła się. W jej oczkach mignął cień zainteresowania.

Z lasu dobiegły jakieś krzyki. Wiedźma rozpoznała głos Fiołki, która nie wołała Syka, tylko ją.

– Muszę iść – oznajmiła. – A jak już załatwisz swoje sprawy, to wpadnij do nas na pieczoną marchewkę – dodała, odchodząc w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku.

Bracia Wodniści skupili się wokół osłupiałego Syka.

– Jakiś niemowa – stwierdził z niechęcią Kałuża.

– Nie chce współpracować – obraził się Strumyk.

– Nie przejdzie do historii – dodał Bajoro i wszyscy trzej bracia pokiwali w zadumie głowami.

Romboid usiadł sobie pod drzewem, usiłując ignorować całą trupę teatralną z reżyserem na czele i Czerwonym Kapturkiem na końcu, która nieudolnie chowała się z drugiej strony pnia.

Z gąszczu wypadł zdyszany Stokrotka. Chciał podbiec do Romboida i coś mu powiedzieć, ale zastąpiła mu drogę Króliczek.

– Stój, potworze! – pisnęła.

Stokrotka spojrzał na Króliczek i na jej element, wrzasnął i uciekł.

– Widzisz, Rombi – westchnął filozoficznie Kałuża. – Na twój widok potwory nie uciekają z krzykiem.

– Jak to dobrze, że ona tu jest – zachwycił Strumyk.

– Gdyby nie to, pożarłby nas wilkołak – uzupełnił Bajoro.

– On jest wegetarianinem – mruknął pod nosem Romboid.

– Zawistny jesteś – zauważył złośliwie Kałuża.

– Przyjmij porażkę z pokorą – zaproponował Strumyk.

– Bądź mężczyzną – podsunął Bajoro.

– Potwór odszedł!!! – zapiszczała Króliczek, unosząc w górę miecz. – Dobro zatriumfowało!

– Spójrz tylko na nią – zasyczała schowana za drzewem Fiołka.

– Patrzę – mruknęła Iskierka.

– Zrób coś – zażądała Fiołka.

– Zrobię – obiecała Iskierka. Zastanowiła się chwilę, a potem wymamrotała zaklęcie. Podziałało.

Bracia Wodniści wpatrywali się ponuro w białego króliczka, który jeszcze przed chwilą był Króliczkiem.

– Coś tu śmierdzi – powiedział Kałuża.

– Podejrzana okolica – dodał Strumyk.

– Trzeba się zmyć – podsumował Bajoro.

Wszyscy trzej oddalili się czym prędzej, rozglądając się nerwowo.

Reżyser dostał spazmów.

– Mam wizję!!! Mam wizję!!! – wrzeszczał. – Kobiety z uszami króliczków! Stroje z piór!!! Muzyka! Śpiewy!!! Tańce!!! Wymachiwanie nogami!!! Schody!!! Mam wizję!!! – oprzytomniał trochę. – Ten głos!!! Znajdźcie mi tego wilkołaka!!! Będzie śpiewał!!! Egzotyka!!! Jestem geniuszem!!! – rzucił się w las. – Futrzasty tenorze, gdzie jesteś?!

Cały zespół rzucił się za nim.

Zza drzew wyszła Iskierka i podeszła do króliczka. Podniosła zwierzątko i podeszła do Romboida. Gdzieś z boku Fiołka obsypywała osłupiałego Syka pocałunkami.

– Moje biedactwo ukochane, co ta potwora ci zrobiła!

Iskierka podała króliczka łowcy.

– Zamiast tępić biedne zwierzątka, mógłbyś się nimi zaopiekować – powiedziała. – Założyć schronisko albo coś. I wynieść się stąd jak najszybciej. Nie lubię cię – dodała z nieszczerym uśmiechem.

Romboid wziął króliczka i wyniósł się. Idea założenia spokojnego schroniska dla takich, powiedzmy, smoków, była całkiem interesująca. We wsi znalazł swojego konia. Nie zdziwił się zbytnio, że przed karczmą chimera negocjowała właśnie z miejscowymi chłopami warunki funkcjonowania agencji ochrony mienia i inwentarza. Zabrał króliczka i odjechał w stronę zachodzącego słońca.

Tygrys skończył wycierać Amadeusza.

– Uwierzysz, że Stokrotka tak po prostu wyjechał? – zapytał.

Iskierka rozpaliła ogień i osuszyła ręczniki.

– Scena go wezwała. Niedługo będzie premiera. Moglibyśmy wybrać się na wycieczkę do miasta – dodała zachęcająco.

– A propos wycieczek…

– Nie.

– Nie?

– Herbert pojedzie ze mną na poglądowe zwiedzanie zdemolowanych wiosek. Na wojnę możesz zabrać Amadeusza.

– Rozpędzi armie i z bitwy będą nici.

– Ależ kochanie, Amadeusz nigdy by czegoś takiego nie zrobił – zapewniła Iskierka.

– Nigdy?

– Będzie grzeczny. Zaaportuje parę mieczy, to wszystko. Nie zabronisz chyba swojemu jedynemu dziecku odrobiny rozrywki?

– Gdzieżbym śmiał – westchnął Tygrys.